آرامش در پرتو نیایش

 ای خدای مهربان، نمی دانم چه حکمتی داشته است اینکه تو با آن همه عظمت و بزرگی ات که در مخیله هیچ کس نمی گنجد اجازه داده ای که بنده ای ناچیز این چنین بی واسطه با تو سخن بگوید. مقام کبریایی تو کجا و بنده حقیر کجا؟ عرش اعلی کجا و زمین خاکی کجا؟ حی لایموت کجا و عبد فانی کجا؟ ذات پاک و مقدس کجا و موجود سراسر تقصیر کجا؟

اما می دانم هر چه هست تو فراتر از آنی که عظمت لطف تو را تجسم کنم. خدایا، اگر تو اجازه نمی دادی این چنین صمیمانه و خودمانی با تو گفتگو کنم، آنگاه باید در گفتگو با چه کسی دلم را تسکین می دادم؟ به کدام رحمت بی انتها متوصل می شدم تا در مشکلات و گرفتاری های دنیا احساس نومیدی و شکست در وجودم رخنه نکند؟ کدام محرم راز را پیدا می کردم که تمام آشکار و نهانم را بداند و آنها را به هیچ کس نگوید؟ چه پناهگاهی را می یافتم که هرگاه مرتکب اشتباه و لغزشی می شدم، به درگاه او پناه می بردم و با خلوص دل نزد او اعتراف می کردم و طلب عفو  و رحمت؟

خدایا تو خودت می دانی که هرگاه من به نماز می ایستم آنچنان در افکارم غوطه ور می شوم که گویی هزاران خدا دارم! و اما تو آنچنان به کلماتم گوش فرا می دهی که گویا همین یک بنده را داری! نمی دانم چه سری در این نهفته است؟ اما هر چه باشد من مخلوق توام و تو کاملا بر خلقتم آگاه! تو به آنچه در وجودم آفریده ای آگاهی و من از دسترسی به انچه حکمت بالغه ات بوده، عاجز!خدایا اگر در زمان هم صحبت شدن با تو افکارم در دنیا و مادیات غوطه ور است، نه از سر این است که من چنین خواسته ام، بلکه ناتوانی من را در درک عظمت و مقامی که در مقابل او ایستاده ام می رساند. مقامی که بندگان مخلصت وقتی در آن قرار می گیرند، فقط تو را می بینند و بس. چنان محو وجود تو می شوند که کشیدن تیر را از پای خویش حس نمی کنند!می خواهم بگویم که از اینکه اجازه دادی در شبانه روز پنج بار بدون واسطه و رو در رو با تو سخن بگویم سپاسگذارم و امیدوارم که این نعمت عظمی را از من دریغ نکنی. می خواهم بگویم که " لا تزق قلوبنا بعد اذ  هدیتنا"می خواهم بگویم گر چه عبادت و بندگی من در مقابل لطف و کرم تو پشیزی نمی ارزد، اما تو در "یوم یقوم الحساب" از سر لطف و کرمت با من رفتار کن، چون اگر میزان عبادات و اعمال من باشد خسر الدنیا و الاخره خواهم بود و اگر میزان بخشش تو باشد، آنگاه: رسد آدمی به جایی که بجز خدا نداند.