دیار عاشقی (قسمت دوم )

بابت دیر ارسال کردن این پست متاسفم 

در پس هر دری مهمانی است و تا صاحب خانه در را نگشاید و اذن دخول ندهد ، هیچ ضیافتی بر پا نمی شود ، هیچ سفره ای گسترده نمی گردد و هیچ طعامی تناول نمی شود و چه رسد به اینجا که سفره ی عاشقی گسترانیده اند و طعامش دلدادگی و دلسپردگی است و جام های اشک برای بر طرف کردن تشنگی محیا کرده اند ؛ شورترین آبی که شیرینی عشق را بر دل می نشاند .

پس باید عشق تو را صدا زند تا عاشق شوی ...

و اینبار عشق مرا صدا زده بود و من برای پیدا کردن صاحب این صدا راهی سفر عشقشدم .

سفری که تنها خدا می دانست ابتدا و انتهایش چیست و کجاست  .

اما هر سفری توشه می خواهد و تنها توشه ی من برای این سفر قرآن و خاطرات شیرین پدر بود ؛ خاطراتی که هر لحظه عطشم را برای شنیدن مجدد آنها چندین برابر می کرد .

با رد شدن از زیر قرآنی که در دست های مهربان مادر بود و خنده ها و بوسه های دلنشین پدر ، مسافر سفر عشق شدم .

هر چه از خانه و شهر دورتر می شدم سیاهی جاده ها و کوه ها نمایان تر می گردید و تمام این ها مرا به یاد رو سیاهی خود می انداخت .

با خود اندیشه می کردم : آیا دست پر ، باز خواهم گشت ؟ !

نمره ی قبولی در درس عشق را خواهم گرفت ؟ !....

و باور اینکه در حال رفتن به دیار پاکبازی و دلدادگی هستم بس سخت و دشوار بود اما کم کم آسوده خاطر گشتم که رویا نیست و همه چیز عین واقعییت است .

سال ها بود انتظار چنین روزی را داشتم .

هر بار که پدر برایم از آنجا می گفت ، اشتیاقم برای رفتن دو چندان می شد .

مدام حرف هایش را برای خود مجسم می نمودم اما " شنیدن کجا و دیدن کجا " ؟ ! ...

چشم باید محو شود تا دل بازنده ی این زیبایی ها گردد ؛ زیبایی فردوسی که مردان دهه ی 60 ، هچون گنج در سینه ی خاک های جنوب ایران ، پنهانش ساختند و تمام هدف من برای این سفر یافتن آن گنج بود .

شهرها را یکی پس از دیگری طی میکردیم و هر چه به مقصد نزدیک و نزدیک تر می شدیم ، تپش های قلبم تندتر و تندتر می شد .

چشم از منظره های بیرون بر نمی داشتم  . احساس می کردم شیشه های اتوبوس برای راحت تر دیده شدن مناظر در حال از هم پاشیدن هستند ؛ آنها هم در عین بی جانی خود ، حرف دل مرا می خواندند و می دانستند دل آشفته ام بی تاب دیار عاشقی است .

اهواز 200 کیلو متر....

قسمت بعدی 5 شنبه آینده ...

منبع : قلم بنده ....