★اینجا شهرِ من است★

اینجا شهر من است...

اینجا، شهر من، یک دیار کهن...

مردمان شهر من همه خوب بودن

بی ریا،مهربان و دوست بودن

اینجا کسی بی خبر ز حال همسایه نبود

بی خبر ز دست زخمی ،پینه بسته و کبود

توی شهرما ،نیمه شبا

پر میشد از ستاره ها

اینجا غم،خیلی وقت بود رفته بود

بجاش خوشی بساطشو پهن کرده بود

اینجا،دلی شکسته که می شد...

آسمون،ستاره بارون نمی شد

کوچه های شهر ما،پر بود از باغ ها

پر از سکوت،پر از نبود صدای زاغ ها

کنار هر خونه ی کاه گلی

نشسته خانم بزرگ،با یه چادر گل گلی

نیمه شبا...

وقتی هوای کوچه ها

پر می شد از بوی خدا

دلِ تنگه ما آدما

می گرفت از بدی ها

اما حالا...

تو کوچه ها پر شده از جنسِ جفا

خیابوناش لبریزه از حس خفا

الن مردمه شهر ما،میزنن دسته قفا

همسایه گرسنه و ،من سر شار از حس غنا

دیگه شبا،بجای حس بودن با خدا

میاد صدای نعره ی این همه مست بی خدا

همه کار من  شده فریاد بی صدا

گرفتارم،در مردابی،هیچ و پوچ و بی انتها

مثل گم شدن،در صدایِ خنده ی دیوانه ها

مثل هیچ بودن

مثل حال گیج بودن

جس گرفتار شدن در دام عشق یک طرفه

حس در بند شدن در یک راه چند طرفه

مثل حس تلخ و خنده ی بی رمق

مثل شیرینی بازی و باختن خال ورق

مثل دلم که اسیر و گرفتاره

بجز سکوت،راهی پیش رو نداره

منیع:یکی از دوستام سروده

منبع عکس:خودم