آقای روحانی! انتقاد از همجنس بازی سیاه نمایی نیست

منبع

گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»؛ رئیس جمهور شب گذشته در جلسه شورای عالی انقلاب فرهنگی با انتقاد از منتقدان دخالت‌های پارلمان اروپا، این نقدها را هیاهو و طرح نقدهای سیاه علیه دولت در حوزه سیاست خارجی ارزیابی کرد. 

این انتقاد چند باره از سوی رئیس جمهور به منتقدان دولت در حالی صورت می‌گیرد که پیش‌تر منتقدان، تندرو، افراطی و کم سواد خوانده شده بودند، اما به واقع دلیل این همه ترس از نقد برای چیست؟

 

چرا گروهی که با شعار «دولت راستگویان» بر اریکه قدرت تکیه زده‌اند، تا این حد از راستی و صداقت می‌پرهیزند؟ تا آنجا که مفاد توافقنامه‌هایشان را نیز رسانه‌ای نمی‌کنند. چرا دولت تدبیر و امید کوچک‌ترین ضعف و اشکالی را بر سیاست‌های خارجی خود وارد نمی داند؟

منظور ریاست محترم جمهور از هیاهو چیست؟ امروز اگر به گیشه مطبوعات سری بزنید، بیشترین روزنامه‌ها، وابسته به دولت یا از حامیان آن به شمار می‌روند که با تیترهای همسو و جهت دار سعی بر بایکوت منتقدان دارند.

 

از سوی دیگر نیز سایت‌های زنجیره‌ای اصلاح طلبان با پمپاژ بداخلاقی نسبت به منتقدان در تمام ساعات روز فعالیت می کنند. اگر یکی از روزنامه نگاران منتقد حتی جمله‌ای علیه دولت بنویسد به انواع برچسب‌ها مزین می‌شود.

 

نمایندگان ملت نیز اگر انتقادی کنند، از هر طرف فریاد وامصیبتا به آسمان می‌رود و آن نماینده غیرمردمی خوانده می‌شود که نباید دوره بعد رأی بیاورد؛ اینها تنها بخشی از هیاهوهای اخیر است. 

آقای رئیس جمهور با تفکیک قائل شدن بین انواع نقد، بخشی را «سیاه» نامیده است و بخش دیگری را سفید و «دلسوزانه»! اما ای کاش آقای روحانی مصادیق نقد سیاه را نیز تعریف می‌کردند.

 

به عنوان مثال اعلام انزجار از «آزادی همجنس بازی در ایران» که در قطعنامه اروپایی‌ها به آن اشاره شده است، جزو نقدهای سیاه است یا سفید؟! شاید ایشان منظورشان از نقد دلسوزانه، فضای تملق گویی روزنامه‌های دولتی است که صحبت‌های ظریف با اشتون را «بهار مذاکرات هسته‌ای» می‌نامند. 

کاش ریاست محترم جمهور به جای تفکیک انواع نقد‌ها و اتهام هیاهو به منتقدان، ذره‌ای به پاسخگویی می‌پرداختند. این گونه حتی کسانی هم که سیاه نمایی می‌کنند، سکوت می‌کردند. دولت به جای تقدیر از منتقدان و اهدای لبخند!، به دانشجویانی که مقابل سفارت یونان تجمع کردند و طلابی که فریاد استکبارستیزی سردادند، اخم می‌کند. دیپلماسی لبخند فقط برای خارجی هاست و به قول معروف بعضی‌ها در دولت «برای همه مادر هستند و برای ما زن بابا!» 

منتقدان قطعنامه اروپا علیه ایران کسانی هستند که بیش از همه دلسوز نظام و بخصوص دولت هستند. در این قطعنامه به خاطر آنچه که از سوی اروپایی ها «غیردیپلماتیک بودن انتخابات در ایران» خوانده شده است، دولت نیز وجاهت قانونی خود را از دست می‌دهد. دولت آقای روحانی و وزیر این دولت (آقای ظریف) از نگاه اروپایی ها غیرقانونی هستند؛ چه با لبخند، چه بی‌لبخند!

 

اما آقای رئیس جمهور آنچه که شما این روزها آن را نقد سیاه می خوانید واکنش مردم به بندهای قطعنامه اخیر اروپایی ها از جمله تاسیس دفتر حقوق بشری و دخالت در اداره امور کشور است، اما آش آنجایی شورتر می شود که در یکی از بندهای قطعنامه از دولت شما می خواهند که همجنس بازی را به رسمیت بشناسید!

 

اگر نقدی به این قطعنامه می شود از سر ایمان و توجه به امنیت ملی است، نه نقد سیاهی که شما از آن نام می برید...